హార్వర్డ్ బిజినెస్ స్కూల్ వారి న్యూస్ లెటర్ లింక్

బిజినెస్ మరియు ఎకనమిక్స్ పై ఆసక్తి ఉన్న వాళ్ళకి ఈ లింక్స్ ఉపయోగపడతాయి అని ఆశిస్తున్నాను. ఇంటర్నెట్లో కావల్సినంత విజ్ఞానం ఉంది. ఎక్కడ ఏమి ఉంది , వాటిని మనం ఎలా ఉపయోగించుకోవాలి అన్నది మన ఇంటరెస్ట్ పైన ఉంటుంది. నా మటుకు నేను చాలా విషయాలు నేర్చుకున్నాను ఈ సైట్స్ నుంచి.
అమెరికా లోని ప్రఖ్యాత విశ్వవిద్యాలయాల మరియు కొన్ని టాప్ కన్సల్టింగ్ కంపెనీల క్నాలెడ్జ్, న్యూస్ లెటర్ సైట్స్ ఇవి.న్యూస్ లెటర్స్ కి సైన్ అప్ చేస్తే , కొత్త ఆర్టికల్స్ వచ్చినప్పుడు మెయిల్ పంపిస్త్తారు

http://knowledge.wharton.upenn.edu/india -- వార్టన్ బిజినెస్ స్కూల్ అమెరికా లో నంబర్ ఒన్ బిజినెస్ లో , ఇచ్చిన లింక్ లో భారత దేశానికి సంబందించిన విషయాల పై ఉంటుంది , మెయిన్ సైట్ http://knowledge.wharton.upenn.edu

http://hbswk.hbs.edu/index.html -- హార్వర్డ్ కూడా MBA టాప్ స్కూల్ (వీడేంది MBA అంటాడు స్కూల్ అంటాడు అనుకుంటున్నారా)
http://www.mckinseyquarterly.com/home.aspx - one of the top business consultant firms in the వరల్డ్, I learned a lot about china's development and stratagies from this site. In the latest edition, I read the interview with the CFO of Tata Steel Koushik Chatterjee

http://www.gsb.stanford.edu/news/knowledgebase.html -- stanford is another top school, google founders phd project was from this university

http://www.strategy-business.com -- a very good site on strategy and బిజినెస్

http://www.technologyreview.com/index.aspx -- magazine from MIT

మీకు తెలిసిన మంచి బిజినెస్, ఎకనమిక్స్ వెబ్ సైట్స్ ఇక్కడ తెలుపగలరు

చైనా వాళ్ళేమనుకుంటారు మనలను చూసి (మనకు అవసరం అంటారా)

చాలా రోజుల తరువాత వ్రాస్తూ, యువరాజ్ సింగ్ వీరబాదుడ్లోని ఒక సిక్సర్ లాంటి టాపిక్ తీసుకున్నాను (అలా అని చెప్పి నన్ను ఉతికి ఆరెయ్యకండే)

ఈ మధ్య కాలంలోకొంత మంది చైనీయ స్నేహితులతో మాట్లాడుతూ, ఒకానొక సందర్బంలో భారత్ - చైనాల తేడాలమీదకు సంభాషణ మళ్ళింది. వాళ్ళ మాటల బట్టి తెలిసిందేమిటంటే
భారతదేశాన్ని వాళ్ళసలు ఏ మాత్రం లెక్క చెయ్యరని.
వాళ్ళంత అభివృద్ది చెందినా మన ఐటి రంగాన్ని చూసి వాళ్ళకి అసూయ అని

ఇంకా చాల గొప్పలు చెప్పుకున్నారు లెండి (నేను మనసులో అనుకున్నా , మా దేశానికి కూడా టైం వస్తది, మేము గెలుస్తాం ఒలంపిక్ మెడల్స్ మీ లాగా, మేము అభివృద్ది చెందుతాం , పేద ప్రజల కనీస అవసరాలు తీర్చగలుగుతామని ---- మరీ ఎక్కువ అనేసుకున్నానంటారా ..... సారీ , ఆ టైంలో ఆవేశంలో అలా అనేసుకున్నా, లెంపలు వేసుకుంటున్నాను లెండి )
చైనీయులు చాలా తెలివి అయిన వాళ్ళు, సిద్ధాంతాల జోలికి పోకుండా, దేశ అబివృద్ది కోసం, కావల్సిన మార్పులు చేర్పులు చేసుకుని ఈ స్తితికి వచ్చారు. పాతికేళ్ళ క్రితం, భారత్ చైనా తలసరి ఆదాయం సమానం గా ఉండేది, ఈ రోజు మనకి రెట్టింపు.
ఏ ఇజం అయితే ఏముందండి, ప్రతి పౌరుడికి కనీస అవసరాలు తీర్చలేనిది ఏది అయినా వ్యర్దం

మీకు ఎవరకీ నా వాగుడు ఒక్క ముక్క అర్దమైనట్లు లేదు, ఇంక ఊరుకునేది లేదు, తరువాయి కమ్యూనిజమా కాపటలిజమా , మద్యలో ఇంకో ఇజమా
మరింకొన్ని చైనా సంగతులు కూడా

26.2 మైళ్ళ పరుగు ప్రయత్నంలో నేర్చుకున్నవి

ఈ మారథాన్ పరుగు ప్రయత్నంలో నేను నేర్చుకున్న విషయాలు ఇవి. నిజానికి తరతరాలనుంచి పెద్దవాళ్ళు చెప్పినవే. కొన్ని నా ప్రయాణంలో గోచరించినవి, మరి కొన్ని మునుపు విన్నవీ తిరిగి గుర్తుకొచ్చినవీను. ఇలా మీ అందరితో మరోసారి పంచుకోవాలని ఈ టపా వ్రాస్తున్నాను.

1. ఏ పనైనా మొదలుపెట్టకముందు అసాధ్యంగానే ఉంటుంది. అలాగే నాకు 26మైళ్ళు అనగానే గుండెల్లో రాయి పడింది. ఏకధాటిన నాలుగు గంటల పరుగు అనేసరికి నా సామర్ధ్యం మీద నాకే అపనమ్మకం, అసలు సాధనలోకి వెళ్ళాలా వద్దా అని సంకోచం కలిగాయి. సంకల్పసిద్దే నా బలం అనుకుని మొదలిడాను. అంతిమ లక్ష్యం గురించి ఆలోచించకుండా, నెలల తరబడి కొంచం కొంచంగా పరుగు దూరం పెంచుకుంటూ పోయి ఆఖరుకు పరిగెత్తేసా. దేనికైనా ప్రారంభం కావాలి. అది అనుకున్న రోజే కావాలి. కాలక్రమేణా మన లక్ష్యానికి చేరువ అవుతాం.
2. ఆసరా ఉంటే ఏదన్నా సాధించవచ్చు. నాకు ఒక మంచి మనిషి ప్రోత్సాహం దొరికేసరికి, లక్ష్యం ఎంత కష్టం అని ఆలోచించకుండానే ముందుకి దూకాను. మనలను ప్రొత్సాహించే మంచి వాళ్ళు దొరకటం మన అదృష్టం. అలాంటి వాళ్ళ కోసం మన జీవన ప్రయాణంలో వెతుకుతూ ఉండాలి. మనకి అందిన ప్రోత్సాహం మనం కూడా ఇతరులకు ఇవ్వాలని నేర్చుకున్నాను.
3. లక్ష్యం నిర్దేశితమైన తరువాత, ఎండ, వాన, చలి అనేది లేకుండా ప్రయత్నిస్తాం (నాది పరుగు కాబట్టి వాతావరణం పాత్ర ఉంది). చలి అంటే ఇంట్లో మునగ తీసుకుని, వెచ్చగా రగ్గు కప్పుకుని బిర్యాని (కొంత మందికి మిరపకాయ బజ్జీలు) తినే బాపతు అయిన నేనే, ఎముకలు కొరికే చలిలో పరిగెడతానని కలలో కూడా అనుకోలేదు. ఒకప్పుడు అలా పరిగెత్తే వాళ్ళను చూసి, అసలు ఎలా పరుగెడతారో అనుకునే వాడిని. కానీ నా లక్ష్యమే నన్ను చివరి వరకు నడిపించింది.
4. లక్ష్య సాధన వయసుకి సంబందించిన కాదు, మనసుకి ముడిపడినది. దానికి స్త్రీ పురుషుల తేడా తెలియదు. నేను ఈతకొలను లో ఈత నేర్చుకోవటానికి వెళ్ళినప్పుడు నా ప్రక్కనే ఒక 90 ఏళ్ళ స్త్రీ కూడా వయసుతో నిమిత్తం లేకుండా ఎంతో ఉత్సాహంగా నేర్చుకోవటానికి వచ్చింది. ఆమెతో పరిచయమైతే చెప్పింది, 80 ఏళ్ల స్నేహితురాలు నేర్చుకుందంట ఈ మధ్య , అందుకని ఈమె మొదలుపెట్టింది. ఆ రోజే అనుకున్నా, జీవితాంతం వరకు క్రొత్తవి నేర్చుకుంటూ, ప్రయత్నిస్తూ గడపాలని.
5. లక్ష్య సాధనలో, హేమాహేమీలు ఎదురౌతారు, మనం చెయ్యాలనుకున్నది అవలీలగా చేస్తుంటారు. మన గోల మనది. సాధన చేస్తున్నప్పుడు, నా స్నేహితుడు చెప్పిన విషయం, "మారథాన్ పరుగెడుతున్నప్పుడు, 70 ఏళ్ళ వ్యక్తి కూడా కుర్రవాడి మాదిరిగా సునాయాసంగా నిన్ను దాటి వెళ్ళిపోతుంటాడు. అది చూసి ఏమీ కలత చెందవద్దు. నీ ప్రయత్నం నీది. వాళ్లెంత సాధనతో ఈ స్థానానికి చేరుకున్నారో, ఎన్ని కష్టాలు పడ్డారో నీకు తెలియదు. నువ్వేదో పోటుగాడిలా ఈ మధ్య మొదలుపెట్టి, రెచ్చిపోయి చతికిలపడకు." అని. అటువంటివారు నిజంగానే తారసపడ్డారు. వారు నాలో ఆ స్థాయికి చేరాలన్న స్ఫూర్తిని పెంచారే కానీ వారిని అధిగమించగలనా అని నిస్పృహని మాత్రం కలిగించలేదు.
6. మనిషి తలచుకుంటే ఏమన్నా చేయగలడు. నా మటుకు నేను పూర్తిగా తలచుకోలేదు. అయినా చేసిన సాధన సరిపోయి, దేవుని దయ వల్ల పూర్తి చేసేసాను. కాబట్టి మనము పూర్తి ప్రయత్నం చెయ్యకుండా, దేవుని పై భారం వదిలెయ్యాలి. (అయ్యో ఇది ఆచరించారంటే గొడవలైపోతాయి)

ఇవన్నీ నేనేమీ కొత్తగా కనిపెట్టిన విషయాలేమి కాదు, నేను నేర్చుకున్న విషయాలు. ఇంకొన్ని విశేషాలతో తరువాయి టపాలో కలుద్దాం.

మారథాన్ పరిగెట్టేసా

అన్నమాట ప్రకారం వివరాలు ఇవ్వటానికి వచ్చేసాను.  మారథాన్ పూర్తి అవటం,  నేను సఫలీకృతుడనవటం పూర్తయింది.  చివరాఖరికి ఎట్లాగైతే 26.2 మైళ్ళు 5గంటల 25నిమిషాలలో పరిగెట్టేసి నా లక్ష్యం సాధించేసా.  మా ప్రొఫెసరు గారి సహకారానికి ఓ అర్థం కల్పించాను.  భారతీయులు మారథాన్లు చేయగలరని నిరూపించాను.  

కృషిచేయాలని వున్నా ఇతరత్ర కారణాల వలన సాధనే అంతంత మాత్రం అంటే, మారథాన్ ఇంకో 5 రోజులు ఉందనగా జ్వరం వచ్చి మంచాన బడ్డాను. డాక్టర్ ఇచ్చిన సలహా ఏమిటంటే "జీవితంలో ఇంక ఎప్పుడైనా పరిగెట్టెచ్చు, ఇంకా తగ్గని జ్వరంతో 26 మైళ్ళ పరుగంటే కొంచం రిస్క్, ఇక నీ ఇష్టం, నువ్వే ఆలోచించుకో" అని. నా కేమీ తోచలేదు. 

శనివారం మారథాన్ అనగా, గురువారం ఉదయానికి జ్వరం తగ్గుముఖం పట్టింది. పొట్టపగల తినటం మొదలుపెట్టా. ఏదో విధంగా జ్వరంతో వచ్చిన నీరసాన్ని పోగొట్టాలని.

శనివారం మారథాన్ రోజు:

జీవితమంతా కుంభాలు కుంభాలు తింటూనే ఉన్నాను కదా, శక్తి ఉంటుందనే ఆశతో పరిగెట్టటానికి నిర్ణయించుకున్నా.  మా జమైకన్ ప్రొఫెసర్ గారు ప్రక్కనే ఉండి, ఒక వేళ మధ్యలో బాగా లేకపోతే ఆగి పోదువుగానీ అని సలహా ఇచ్చారు

8 గంటలకు పరుగు మొదలు, సుమారు 10 వేలమంది పాల్గొన్నారు పేస్ టీంలని ఉంటాయి, మన పరుగు సత్తా బట్టి వాళ్ళతో పరిగెడితే, ఒకటే స్థిరమైన వేగంలో పరిగెడతారు కనుక మనకొక నిర్దేశం వుంటుంది. మేము 4:30 పేస్ టీం తో బయలుదేరాము, అంటే మారథాన్ 4:30 గంటలలో పూర్తి చేసేటట్లు.

మొదటి 16 మైళ్ళు ఏ విధమైన సమస్య లేకుండా పరిగెత్తా,  మైలు 10నిమిషాల చొప్పున పూర్తిచేసేసాను. ఇక అప్పుడు ఆరంభమయ్యాయి,  క్రాంప్స్, పిక్కలు పట్టివేయటం అకస్మాత్తుగా ముందు కొంచం కొంచంగా మొదలై 18 వ మైలు దగ్గర ఎక్కువయ్యి చివరికి కాలు తీసి కాలు వేయలేనంత నెప్పి. ఒక రెండు నిమిషాలు విశ్రాంతి తీసుకున్న తరువాత మళ్ళా పరిగెడదామంటే నెప్పి మొదలు. మా ప్రొఫెసర్ గారు "ఇంక నడుద్దాము.  ఎలాగోలా మారథాన్ పూర్తి చేద్దాం , నీకు మొదటిది కదా" అని అన్నారు.

నాలుగు మైళ్ళు నడిచిన తరువాత నెప్పి తగ్గినట్లనిపిస్తే నిదానంగా పరిగెట్టి చివరి మైళ్ళు పూర్తి చేసా.  అలా మొత్తానికి పూర్తి చెయ్యగలిగా.

విపరీతమైన చలికాలంలో సాధన చేసి, మధ్యలో రెండు మూడు వారాలు మడం నెప్పి తెచ్చుకుని (పాత షూ తో పరిగెట్టినందుకు), నివారణలు కనుక్కుని నెప్పి తగ్గించుకుని, మళ్ళీ పరుగులు సాధన చేసి, ఈ నా యజ్ఞాన్ని పూర్తి చేసా.  నిజానికి అలా ఎవో చిన్న చిన్న శారీరక ఇబ్బందులు,  వాటిని తట్టుకోవటం అంతా మానసికంగా మనలోని నిగ్రహాన్ని, సహనాన్ని వెలికి తెస్తాయి అని అనిపించింది. 

మైలు 20న, ఎవరైతే మా ప్రొఫెసర్ గారితో భారతీయులు మారథాన్ పరిగెట్టలేరు అన్నారో, ఆయనే దారి ప్రక్కన చేయి ఊపుతుంటే, నన్ను చూపించారు ఆయనకి.

మారథాన్ ఈజ్ ఎ మైండ్ గేం! 

http://www.illinoismarathon.com/

ఇండియన్స్ మారథాన్ పరిగెట్టలేరన్న మాటకి ఒక జమైకన్ కి కోపం వచ్చిన వైనంబెట్టిదనిన

నా స్నేహితుడు ఒక ఆయన మా ఊరి యూనివర్సిటీ లొ ప్రొఫెసర్ గా పని చేస్తున్నారు. ఆయన స్వస్థలం జమైకా, ఆయనకి పరిగెట్టడం చాలా ఇష్టం, అది అంతా ఇంతా కాదు, ఆయనలా  గంటలు గంటలు ఆనందంగా పరిగెట్టే వాళ్ళని నేను ఇంత వరకు చూడలేదు ఎప్పుడూ.

ఈ జమైకా వాళ్ళంతా ఇంతే అనుకుంటా,  మొన్న ఒలింపిక్స్ లో చాలా వేగంగా పరిగెట్టిన ఉస్సైన్ బోల్ట్ కూడ అక్కడనుంచే. బోల్ట్ మరీ దారుణం ఏమిటంటె,  100 మీటర్లు డాష్ లో ఫినిషింగ్ లైన్  కంటే ముందే సెలబ్రేషన్ మొదలు పెట్టేసాడు.  100 మీటర్ల పోటీ లో గెలుపు మార్జిన్ చాలా తక్కువ ఉంటుంది. అలాంటిది ఈయన గారు ఇంకో 5 మీటర్లు ఉందన గానే పండగ చేసుకోవటం,  చరిత్ర లో మళ్ళా జరగక పోవచ్చు.

సరే మళ్ళా మా స్నేహితుడి సంగతికి వద్దాం.  ఆయన ఇప్పటి వరకూ  ఓ వంద మారథాన్ల  లో పరిగెట్టారు. తాడిని తన్నే వాడుంటే వాడి తలను తన్నే వాడుంటాడులా,  నేను పరుగెడుతున్న మారథాన్ 26.2 మైళ్ళు ఉంటే,  దీని కంటే దూరంవి 50మైళ్ళు పరుగు, 100మైళ్ళు పరుగులు కూడ ఉన్నాయి. 100 మైళ్ళ పరుగు ఉపయోగం ఎమిటంటే వైజాగ్  నించి రాజమండ్రి వెళ్ళటానికి బస్ ఎక్కక్కర్లేదు, పరిగెట్టుకుంటూ వెళ్ళిపోవచ్చు.

మా ప్రొఫెసర్ గారు 50మైళ్ళ పరుగు పరిగెట్టారు , ఆయనకు 100 మైళ్ళ పరుగు ఒక గోల్.

ఇంత పరుగరి దగ్గర కొంత మంది  పిహెచ్.డి  విద్యార్థులు ఉన్నారు. వారిలో  ఒక భారతీయుడు కూడా ఉన్నాడు.

మొన్న జరిగిన చైనా  ఒలింపిక్స్  లో ఇండియా ప్రదర్శన  గురించి  ఇద్దరి మథ్యా జరిగిన సంభాషణలో , ఆ యువకుడు తేల్చి  చెప్పాడంట, భారతీయులు పరిగెట్ట లేరని, మారథాన్లు  అస్సలు పరిగెట్టలేరని. (అది ఆ అబ్బాయి అభిప్రాయం, మన గురించి మనకే చిన్న చూపు అనే టాపిక్ తరువాత చూద్దాం, ఇప్పటికి వదిలెయ్యండి అతనిని).

ఆ మాట విని మా ప్రొఫెసర్ గారికి  తిక్క లేచింది. 

ఆయన కంకణం కట్టుకున్నాడు, ఎలా అన్నా నాతో మారథాన్ పరిగెట్టించి , ఇండియన్స్ కూడా పరిగెట్టగలరని నిరూపిద్దామని.

నేను మారథాన్ పరిగెట్టటం అంటే ప్రపంచ వింతలలోకి ఎక్కించెయ్యొచ్చు.

----------------------------------------     వివరాలు తరువాతి పోస్ట్ లో.

నా మారథాన్ - పరుగు ప్రయత్నం - కధా కమామీషు

గత రెండు నెలలుగా మారథాన్ పరిగెడదామనే ప్రయత్నంలో ఉన్నాను

పరిగెట్టే రోజు : 04/11/09

దూరం : 26.2 మైళ్ళు

ఎలాగు పరిగెడుతున్నా కదా, ఆ అనుభూతులు, ఆ జ్ఞాపకాలు, ఆ కష్ట నష్టాలు మీతో పంచుకుంటాను

మొన్న ఆదివారం 13.5 మైళ్ళు రెండున్నర గంటలలో పరిగెట్టాను
( దూరం బట్టి నాగార్జునసాగర్ నుంచి మాచెర్ల వరకు అనుకోండి )

ఇదంతా ఎలా మొదలైంది నుంచి మొదల బెట్టి,చివరాఖరులో పరుగు ముగించేంత వరకు వ్రాయటానికి ప్రయత్నిస్తాను

ఈ ప్రయాణంలొ ఇప్పటికే చాలా జీవిత పాఠాలు నేర్చుకున్నాను

నన్ను ఆశీర్వదించండి,
ఇట్లు భవదీయ పరుగరి

మన సమస్యల్లో మన పాత్ర ఎంత?

ఎన్నో జీవితాలు నలిగిపోతున్నాయి కుటుంబ సమస్యలతో.
కలసివుంటే కలదు సుఖం అనేది అందరికి తెలిసినదే.
చిన్న చిన్న విషయాలను గోరంతలు కొండంతలు చేసి, తమకి తామే తెలియకుండా హాని చేసుకుంటున్నారు.
క్షమించే గుణం లేకపొవడం, తాము తప్పు చెయ్యమని, తనవాళ్ళూ తప్పు చెయ్యరనే
మొండి నమ్మకం చాలా సమస్యలకు హేతువౌతుంది.
ఎంతో అభివృద్ధి చెందాల్సిన ఎంతో మంది, కుటుంబ సమస్యల వల్ల ముందుకు వెళ్ళలేకపోతున్నారు.
నిరాశ నిస్పృహలతో గమ్యం చేరుకోలేకపోతున్నవారు కోకొల్లలు.
ఇంట్లో రోజూ కొట్టుకు చస్తుంటే ఇంక ఏ మనిషైనా బయట సాధించేదేముంది?
చాలా వరకు ఇతరుల మీద ద్వేషం తమకే ఎక్కువ హాని చేస్తుందన్న విషయాన్ని పూర్తిగా విస్మరిస్తున్నారంతా.
స్వతహాగా సాధులక్షణాలు కలవారు కూడా సహవాస దోషంతోనో,
పరిస్థితుల ప్రభావానికో ఈ కుటుంబ కలహాలలో పెద్ద పాత్రనే వహిస్తున్నారు.
సామరస్యంగా ఉంటే కలిసి బాగుపడతామనే ధ్యాసే లేదు.
ఒక చోట ఒక అత్త కారకురాలైతే, ఇంకొక చోట కోడలు కారకురాలు.
ఒక చోట ఒక అన్న కారకుడైతే, ఇంకొక చోట ఒక తమ్ముడు కారకుడు.
ఇలా ఎంతో మంది కారకులు ఎంతో మంది బాధితులు.
రోజు రోజుకీ ఈ చాప కింద నీరు లాంటి సమస్యలు ఎక్కువౌతున్నాయి.
చదువులు వ్యక్తిత్వాన్ని పెంచట్లేదు.
రాజీ పడే వారు తమ మనస్తత్వాన్ని చంపుకుని కాలం వెళ్ళబుచ్చుతున్నారు.
చిన్న చిన్న తప్పులను బట్టే మనుషలను చెడ్డగ జమ కట్టి,
వేరొక అవకాశం ఇవ్వని స్వభావం ఎన్నో సమస్యలకు హేతువు.
మన సమస్యల్లో మన పాత్ర ఎంతో, ఒక్క సారి ఆలోచించండి !