ఇండియన్స్ మారథాన్ పరిగెట్టలేరన్న మాటకి ఒక జమైకన్ కి కోపం వచ్చిన వైనంబెట్టిదనిన

నా స్నేహితుడు ఒక ఆయన మా ఊరి యూనివర్సిటీ లొ ప్రొఫెసర్ గా పని చేస్తున్నారు. ఆయన స్వస్థలం జమైకా, ఆయనకి పరిగెట్టడం చాలా ఇష్టం, అది అంతా ఇంతా కాదు, ఆయనలా  గంటలు గంటలు ఆనందంగా పరిగెట్టే వాళ్ళని నేను ఇంత వరకు చూడలేదు ఎప్పుడూ.

ఈ జమైకా వాళ్ళంతా ఇంతే అనుకుంటా,  మొన్న ఒలింపిక్స్ లో చాలా వేగంగా పరిగెట్టిన ఉస్సైన్ బోల్ట్ కూడ అక్కడనుంచే. బోల్ట్ మరీ దారుణం ఏమిటంటె,  100 మీటర్లు డాష్ లో ఫినిషింగ్ లైన్  కంటే ముందే సెలబ్రేషన్ మొదలు పెట్టేసాడు.  100 మీటర్ల పోటీ లో గెలుపు మార్జిన్ చాలా తక్కువ ఉంటుంది. అలాంటిది ఈయన గారు ఇంకో 5 మీటర్లు ఉందన గానే పండగ చేసుకోవటం,  చరిత్ర లో మళ్ళా జరగక పోవచ్చు.

సరే మళ్ళా మా స్నేహితుడి సంగతికి వద్దాం.  ఆయన ఇప్పటి వరకూ  ఓ వంద మారథాన్ల  లో పరిగెట్టారు. తాడిని తన్నే వాడుంటే వాడి తలను తన్నే వాడుంటాడులా,  నేను పరుగెడుతున్న మారథాన్ 26.2 మైళ్ళు ఉంటే,  దీని కంటే దూరంవి 50మైళ్ళు పరుగు, 100మైళ్ళు పరుగులు కూడ ఉన్నాయి. 100 మైళ్ళ పరుగు ఉపయోగం ఎమిటంటే వైజాగ్  నించి రాజమండ్రి వెళ్ళటానికి బస్ ఎక్కక్కర్లేదు, పరిగెట్టుకుంటూ వెళ్ళిపోవచ్చు.

మా ప్రొఫెసర్ గారు 50మైళ్ళ పరుగు పరిగెట్టారు , ఆయనకు 100 మైళ్ళ పరుగు ఒక గోల్.

ఇంత పరుగరి దగ్గర కొంత మంది  పిహెచ్.డి  విద్యార్థులు ఉన్నారు. వారిలో  ఒక భారతీయుడు కూడా ఉన్నాడు.

మొన్న జరిగిన చైనా  ఒలింపిక్స్  లో ఇండియా ప్రదర్శన  గురించి  ఇద్దరి మథ్యా జరిగిన సంభాషణలో , ఆ యువకుడు తేల్చి  చెప్పాడంట, భారతీయులు పరిగెట్ట లేరని, మారథాన్లు  అస్సలు పరిగెట్టలేరని. (అది ఆ అబ్బాయి అభిప్రాయం, మన గురించి మనకే చిన్న చూపు అనే టాపిక్ తరువాత చూద్దాం, ఇప్పటికి వదిలెయ్యండి అతనిని).

ఆ మాట విని మా ప్రొఫెసర్ గారికి  తిక్క లేచింది. 

ఆయన కంకణం కట్టుకున్నాడు, ఎలా అన్నా నాతో మారథాన్ పరిగెట్టించి , ఇండియన్స్ కూడా పరిగెట్టగలరని నిరూపిద్దామని.

నేను మారథాన్ పరిగెట్టటం అంటే ప్రపంచ వింతలలోకి ఎక్కించెయ్యొచ్చు.

----------------------------------------     వివరాలు తరువాతి పోస్ట్ లో.

నా మారథాన్ - పరుగు ప్రయత్నం - కధా కమామీషు

గత రెండు నెలలుగా మారథాన్ పరిగెడదామనే ప్రయత్నంలో ఉన్నాను

పరిగెట్టే రోజు : 04/11/09

దూరం : 26.2 మైళ్ళు

ఎలాగు పరిగెడుతున్నా కదా, ఆ అనుభూతులు, ఆ జ్ఞాపకాలు, ఆ కష్ట నష్టాలు మీతో పంచుకుంటాను

మొన్న ఆదివారం 13.5 మైళ్ళు రెండున్నర గంటలలో పరిగెట్టాను
( దూరం బట్టి నాగార్జునసాగర్ నుంచి మాచెర్ల వరకు అనుకోండి )

ఇదంతా ఎలా మొదలైంది నుంచి మొదల బెట్టి,చివరాఖరులో పరుగు ముగించేంత వరకు వ్రాయటానికి ప్రయత్నిస్తాను

ఈ ప్రయాణంలొ ఇప్పటికే చాలా జీవిత పాఠాలు నేర్చుకున్నాను

నన్ను ఆశీర్వదించండి,
ఇట్లు భవదీయ పరుగరి

మన సమస్యల్లో మన పాత్ర ఎంత?

ఎన్నో జీవితాలు నలిగిపోతున్నాయి కుటుంబ సమస్యలతో.
కలసివుంటే కలదు సుఖం అనేది అందరికి తెలిసినదే.
చిన్న చిన్న విషయాలను గోరంతలు కొండంతలు చేసి, తమకి తామే తెలియకుండా హాని చేసుకుంటున్నారు.
క్షమించే గుణం లేకపొవడం, తాము తప్పు చెయ్యమని, తనవాళ్ళూ తప్పు చెయ్యరనే
మొండి నమ్మకం చాలా సమస్యలకు హేతువౌతుంది.
ఎంతో అభివృద్ధి చెందాల్సిన ఎంతో మంది, కుటుంబ సమస్యల వల్ల ముందుకు వెళ్ళలేకపోతున్నారు.
నిరాశ నిస్పృహలతో గమ్యం చేరుకోలేకపోతున్నవారు కోకొల్లలు.
ఇంట్లో రోజూ కొట్టుకు చస్తుంటే ఇంక ఏ మనిషైనా బయట సాధించేదేముంది?
చాలా వరకు ఇతరుల మీద ద్వేషం తమకే ఎక్కువ హాని చేస్తుందన్న విషయాన్ని పూర్తిగా విస్మరిస్తున్నారంతా.
స్వతహాగా సాధులక్షణాలు కలవారు కూడా సహవాస దోషంతోనో,
పరిస్థితుల ప్రభావానికో ఈ కుటుంబ కలహాలలో పెద్ద పాత్రనే వహిస్తున్నారు.
సామరస్యంగా ఉంటే కలిసి బాగుపడతామనే ధ్యాసే లేదు.
ఒక చోట ఒక అత్త కారకురాలైతే, ఇంకొక చోట కోడలు కారకురాలు.
ఒక చోట ఒక అన్న కారకుడైతే, ఇంకొక చోట ఒక తమ్ముడు కారకుడు.
ఇలా ఎంతో మంది కారకులు ఎంతో మంది బాధితులు.
రోజు రోజుకీ ఈ చాప కింద నీరు లాంటి సమస్యలు ఎక్కువౌతున్నాయి.
చదువులు వ్యక్తిత్వాన్ని పెంచట్లేదు.
రాజీ పడే వారు తమ మనస్తత్వాన్ని చంపుకుని కాలం వెళ్ళబుచ్చుతున్నారు.
చిన్న చిన్న తప్పులను బట్టే మనుషలను చెడ్డగ జమ కట్టి,
వేరొక అవకాశం ఇవ్వని స్వభావం ఎన్నో సమస్యలకు హేతువు.
మన సమస్యల్లో మన పాత్ర ఎంతో, ఒక్క సారి ఆలోచించండి !